Toprak unutturur belki bir gün bizi, Hatýrlanmaya yüz tutmuþ tozlu raflardaki anýlar, El sürülmeden sarýlýr elbet kefene. Bu dünyanýn zifiri karasýnda aydýnlýk mý olabileceðiz ki yýldýzlar gibi, Umudun bitmeyeceðini, tükenmeyeceðini kim gösterebilir, Kim inandýrabilir bir bahçývan elleri gibi nasýrlý yüreðime. Kim bana yaþamaktan zevk alabiliyorum diyebilir, Kim! Bir kere lal olmuþ yüreðime, Kim þarký söylemenin verdiði zevki tattýrabilir ki artýk. Oysaki ben kimsenin tatmadýðý, Siyahýn bile daha koyu tonlarýný besliyorum yüreðimde. Þimdi türkü diye sigaranýn nikotinini asýyorum, Kýpýrdamamakdan kurumuþ iki dudaðýmýn arasýna. Ne mutlu þimdi sana, Dilekleri kabul olmayan kara dilek aðaçlarý gibi, Ýçten içe tütüyorum. Ve Ne mutlu artýk bana içten içe yanýyorum...
REÞÝT ESÝN Sosyal Medyada Paylaşın:
resit_esin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.