Rahmet, Merhamet....

Rahmetin adý sensin...
Ol deyince yaradan...
Topraðý yeþerten, onca bitkiye can veren,
Her derde kaynak olan..
El açýlýp duada istenilen...
Damla damla düþünce yüz güldüren ...

Hasretin adý sensin...
Þimdi gitmiþ bulutlar,
Gök sanki yeryüzüne küsmüþ,
Kurumuþ topraklar, solmuþ tabiat...
Esmez olmuþ rüzgarlar....

Beklenenin adý sensin....
Cývýltýsý, neþesi kalmamýþ hayatýn,
Coþkusunu yitirmiþ kuþlar,
Herkes el açar,
Yüreðin istediði farklý, dilin istediði...

Unutulanýn adý sensin...
Oysa ne nankör insanoðlu,
Bilmez ki vücudu toprak....
Kendi olduðu dalý kesiyor...
Bakýyor, görüyor, biliyor, anlýyor...
Yaptýðýndan vazgeçmiyor....

Gidenin adý sensin...
Hoþgörüyü unuttuk,
Kýymet bilmedik...
Mal mülk nefise hoþ gelmiþ,
Manevi deðerler boþ kalmýþ...
Yaðmura yaðsýn diye dua eden eller,
Aç olaný düþünmeyen yürekler....
Paylaþmayý unutan bizler...
Birþeyi kaybettik...
Ýlahi çizgiye yanaþtýk...
Merhamet etmeyene merhamet olunmaz...
Anladýk, akýllanmadýk...
Sosyal Medyada Paylaşın: