Sen Ýçiyorsun Ben Ödüyorum
Dudaðýmda duman izleri gözlerimde izin
Sesimde tarifsiz cümleler var
Hiç anlayamadýðýmýz kelimeler konuþuyor
Sen susuyorsun, ben zorunda kalýyorum
Yollarýn sesleniþini duyuyorum
Gel diyor usulca, git diyor yavaþça
Kanýmýz karýþýyor sonbahara, deðiþiyor rengi
Canýmýz gidiyor fark etmeden
Bir yaðmur baþlýyor, gök yüzü mü aðlýyor?
Bir çanta dolusu gözyaþlarý
Nereye akýyor
Nereden gelmiþti nereye gidiyor
Kimse bilmez gittiði þehri, bilinmez
Rüzgara mý sormalý adresini
Yerle bir olurken falcýnýn söz yaþlarý
Yýkýlan hayallerde kýyamet alametleri
Sanki bir gün sonra ölecekmiþiz gibi
Hatýrlamýyorum doðum günlerimi
Hiç bilmem yýl baþý hikayelerini
Kimse görmedi bayramda öptüðüm elleri
Hani yürüdüðümüz o sahil günleri
Oturduðumuz o çay bahçeleri
Bir yudum kahvenin hesabýný soruyor þimdi
Sen içiyorsun ben ödüyorum
Sýmsýký deðer vermenin bedelini
Ne güzel deðil mi?
Sen bittin, ben gidiyorum
Konuþabilirsin þimdi.
Mert Zafer Cansever