ÖMRÜM

Hazan yapraðý gibi þu ömrüm.
Savrulup gider, meçhule doðru.
Konuþmaz artýk, lal oldu dilim.
Bir ateþ misali, göðsümün solu.

Ýnce, ince yaðmur yaðar üstüme.
Çileler, dertler, düþtü bahtýma.
Kader kara yazmýþ, yolum sonuna.
Gülmeye kapanmýþ, ömrümün sonu.

Gözümde ýþýðým, söndü sönüyor.
Ýçim yanar amma, beden donuyor.
Gözde yaþlar bitti, kanlar akýyor.
Güller açmaz artýk, kýrýldý dalým.

Bilinmez düðüm’ ki, çözülmez oldu.
Soldu çiçeklerim hep, elimde kaldý.
Hayatým düþe, kalka, sonlara geldi.
Göründü çaresiz, ömrümün sonu.


Muhlis SÜNBÜLCÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: