ARALIK Yusuf Yýlmaz Ne zaman aralýk gelse Bir hüzün çöker üstüme. Yüzler yorgun, yapraklar solgun, Çiçekler kokusuz… Yaðmur yaðýyor bazen üç gün durmadan. Yüreðimde bir kör düðüm var. Maviler buz tutmuþ. Çöz çözebilirsen. Yeþiller kefen giymiþ. Acý ile yoðrulmuþ yürekler. Ölüm dolanýp durma etrafýmda, git baþýmdan! Her ne kadar Zulümlerin yaðmur gibi yaðdýðý Bir dünyada yaþýyorsak da Bu sis bulutunun içinde Beni arayan bir ýþýðý fark eder gibi oluyorum. Yüreðim titrer! Yaklaþýr o ýþýk gittikçe bana doðru. Sonra farlarý bozuk bir kamyon gibi Büyük bir gürültüyle Geçer gider yanýmdan. Ben yine tek baþýma kalýrým. Ey aralýk! Sen hiç aþk þarklýlarý bilmez misin? Býrak bu, belalý, uðursuz, Keder ,umutsuzluk, belirsiz ve çeliþki yüklü aðýtlarý… Kurþun gibisin ey aralýk! Tez git, Bari çok acýtma beni!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.