Ah gül yüzlüm, gülüþüne öldüðüm. Bütün þairler sana mý besledi en derin hislerini? Sana mý bestelendi türküler? Zira baþka türlü yazýlamazdý þiirler, dizilemezdi methiyeler, içerlenemezdi naðmeler.
Nazým Piraye’sinden senin için mi vazgeçti? Uyar’a ’’herkes sana benzer’’ metaforunu sen mi yazdýrdýn? Karakoç ve Süreyya’nýn kapýþtýklarý muazzez sen miydin yoksa? Ama hiçbiri seni sevmenin yokuþ aþaðý koþmak gibi olduðunu bilemediler. Bundandýr tepe taklak oluþlarý.
Bir ömür mahkumiyettir seni sevmek. Gözlerinin içine bakabiliyorken yüreðine dokunamamakmýþ. Günde beþ vakit ’’SEN’’ kýlýp, senin abdestsiz olmanmýþ bedeli. Ben gönül sahnemin parýltýlý neonlarý arasýnda saklarken seni, Sen lacivert çýðlýklý gecelerin en koyusuna hapsettin beni...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mavilozof Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.