məndə yenə yalquzaq hissi,sevmirəm qýþý,
gündüzün umut gözündə belə qaranlýq var.
üþüyəcək evsiz isti bədənlər,tanýdýqca ayazý,
onsuz da soyuq ürəklərdə,soyuðun nə iþi var?
ən çox da acýndan aðlayan körpə nəfəsi üþüdəcək bizi,
boðazýmýzda düyün olan səssizliyin səsi,
hər udqunduca paralayacaq ciyərimizi,
Þəhid düþmüþ ev kimi,
bizi anlayacaq sadəcə bizim kimisi.
su sýzdýran ayaqqabýlarýmýzý düþünərkən,
su sýzdýran tənəkə evləri unutduq biz.
boþ zamanýmýzý boþ iþlərə xərclərkən,
həqiqətin cizgindən çýxdýq biz,itdik biz.