külfeti hoþluðundan düþtükçe yokluðu içinde çoðalan bir hayata rüzgarý eþikte sýkýþýp kalmýþ mavisini de kendi elleriyle aðartan hayaller eklenince sonunda kurumuþ bir incir çekirdeðini doldurmaya bile razý hale gelmiþtim
bir kolu sürekli yerinden çýkýp duran oyuncak bebekler gibiydi ruhum tamamlamaya çalýþtýkça eksik parçamý sanki hiçbir zaman o bedene ait deðilmiþ gibi tutunmaya çalýþtýðým her yerime yabancý kaldým ve ben her çaresiz denememde bir bütün olmayýnca yeniden aðlayan o çocuðun iki hýçkýrýðý arasýndaki sonsuzlukta öylece kalakaldým
tüm olanaksýzlýklarýn olasýca hale gelmiþ yenilgilerinde þaþkýn tüm açýk yollarýn kapanasý trafiðinde sýkkýn tüm kalabalýklarýn batasýca yalnýzlýðýnda mahkum kalmýþ gibi bir hüzün tutkununun saplantýlý algýsýnýn ötesine de geçemedim
kýsacasý sekteye uðramayan her taþýn defalarca düþtüðü baþ ya da kuþlarýn pislemek için yolunu gözlediði o saç gibi þanssýzlýðýmý da tabii ki hiçbir þansa yoramadým
þimdi sen söyle bunca umutsuz cümlenin ardýndan tut ki güneþli bir cümle kurmak istesem yaklaþan gri bulutlar ve kulaklarý saðýr eden bu þimþekler için nasýl bir kýlýf dikmeliyim ben hiç mi hiç bilemedim
külfeti hoþluðundan hoþnutsuzluðu varlýðýmdan düþtükçe hayatýn merak ediyorum tanrým kendinden eksilmenin o meþhur dibine ben ne zaman vuracaðým
y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.