Son günlerde,
Kuantum algýlara çektim iç avazýmý,
Alkým elvanla soðuttum onca siyah beyazýmý.
Hayattan koptuðum noktalarýn bileþkesinde,
Dingin hiçliklerden anýmýzý süzen,
Aþkýn mistik varsayýmlarýyla sýfýrladým,
Yürek sayacýmý…
Gecelerin sýðýndýðý benliðimi,
Tutsak alan her þeyden kurtularak,
Özlemlerin þeffaf gölgesinde,
Umutlarým çiçek açýyor sapsarý;
Böylece dilediðim her an,
Ýðde kokulu anýlar eþliðinde
Ýçime yürüyebiliyorum…
Bu yolculukta,
Gönlümde bozaran bulutlardan
Düþen damlalarýn,
Beni ebedi huzura çaðýran
Sesini duyabiliyorum…
Týp…. týp….. týp….
Sustum;
Yaðmuru dinliyorum…