GÜNLERDEN ISTANBUL

Günlerden Ýstanbul bugün.
Ve mevsimlerden sonbahar.
Sonsuzluk ya da bir gün.
Ve bir gün sonsuza kadar.

Bir bilinmez gibi sessizce,
Kimilerine tuhaf geliyor.
Kimileri de tuhaftan hallice.
Günlerden Ýstanbul bugün.
Ýstanbul’u yaþa keyfince.

Denizler gibi duygular.
Dalga dalga çaðlamakta.
Ruhlara inmiþ kaygýlar.
Bedenler soðuk aðlamakta.

Yalnýzlýk bir elzem olmuþ.
Yalnýzlýk yalnýz deðil, yalnýz;
Yalnýz olanlarýn gözü yaþlý.
Ruhlarý ölülerden farksýz.

Aslýnda ben de senin gibi,
Günlerden ýssýzým bugün.
Rüzgarlý Ýstanbul sahillerine,
Hüzünlü sonbahar yapraklarý,
Sýra sýra dökülürken;
Boþ kalan bir yalnýzlýk banký,
Gözüme iliþti ilerlerden..

Hemen geçtim bir köþesine,
Uçan martýlara bakarak,
Ve dedim ki öylesine:
"Biliyorum, sende bir gün gideceksin.
Gözlerinde uzak rüzgarlar esiyor ama bugün,
Sadece bugünü bana geri ver..
Söyle bana yarýn ne kadar sürecek?
Her gün yeni bir acý ekliyor günler.
Ve bugünle acýlar sona mý erecek?
Çünkü; hiç dönmedi oraya gidenler.
Anladým sen de bugün gideceksin.
Ama ne olur henüz gitmeden;
Ruhuma dokunacak bir þey bul!
Ve yarýn da farksýz bugünden.
Yarýn da farksýz Ýstanbul."
Sosyal Medyada Paylaşın: