ALIP BAŞINI GİTMİŞTİN

Alýp baþýný gitmiþtin, kopmuþtun o kentten.
Ondan da anýlarýndan da uzaklaþmýþtýn.
Ya da öyle sanmýþtýn!
Baþka kentleri yurt edinmiþtin.
Neydi seni yollara düþüren?
Gittiðin, gezip gördüðün, yaþadýðýn her kent seni hep o ilk izlere.
Seslere, kokulara, renklere döndürüyordu.
Bir dizenin ardýna takýlýp gidiyordun.
Kopup gitmiþtin.
Sandalýn o kýyýda kalmýþtý.
Çocukluk düþlerin, uçurtmalý gökyüzün.
Saklambaç bahçelerin evinizin kambur taþlý duvarlarýna düþen gölgelerden çýkardýðýnýz oyunlar.
Avluya yansýyan ýþýk hüzmeleri, tandýr baþý masal geceleri.
Avlularda bin bir renkte açan çiçekler, havuzlu bahçeler.
Sandýk odalarýnýn gizemli havasý.
Sofalara açýlan kapýlarýn ardýndan gelen kokular.
Çýkma pencere içlerinden taþ yollarýn doyumsuz seyri.
Mor bir gecenin koynundan gelen, bir ezgiye dönüþen sözler.
‘’Göç göç oldu, gözler yola dizildi/ Uyku geldi ela gözler süzüldü’’ ; geride kaldý artýk.
Döne döne aradýklarýn bunlardý belki!
O izler kopamadýklarýndý; duygu ve düþünce dünyaný var edenlerdi
Sosyal Medyada Paylaşın: