ANLAYAMAM

Gri bir öðlen sonrasý, hüzünlü bir keyif içindeyim.
Hüznün keyfi olur mu diye beni sorgulamayýn.
Aslýnda hüzün, insanýn içini karamsar duygularla kapladýðý kadar.
Sevinç ve ümitleri de beraberinde taþýr.
Sakýn ola, kederlerle, yüreði ucundan büken.
Hüznü, ayný kefeye koymayýn.
Ýþte o zaman; tarifi imkansýz ve telafisi mümkün olmayan.
Kýsýr döngünün, labirentlerine dalarsýnýz.
Ýnsan yaþamýnda her zaman.
Iþýk göreceði bir pencere býrakmalý.
Aptalca bir iyimserlik deðil sözünü ettiðim.
Benimkisi, yaþama dair ne biliyorsam.
Yere saðlam basmak, koþarken ayaklarýmý sürçmemek için!
Her ne kadar hüzün, saklý keyifleri taþýsa da içinde.
Özlenen sevinçlerde; bir o kadar.
Hüzünden öte keder bulutlarýný, getirir peþinde.
Ne zaman, ille de olsun…
Þöyle olsun böyle olsun diye umutlarým yeþerse…
Ve bu sevinç beklentisiyle, uykularým bölünse…
Olur mu her istediðim?
Mutlaka bir aksilik, tersine dönen yelkovan.
Akrebi geri alýrda, en baþa dönerim!
Ýþte sýrf bu nedenlerle gri öðlen sonlarýnýn hüzünlü keyfi kadar.
Sevinci düþleyince de.
Ýnceden bir keder sarýp sarmalar yüreðimi.
Neden kederleniyorum diye sorarým kendime.
Bir türlü anlayamam.
Sosyal Medyada Paylaşın: