Aklım Karışık (1)
Aklým karýþýk…
Minik bir kuþ olup uçmak
Koca bir fil gibi oturup aðlamak geçiyor aklýmdan…
Iþýk hýzýyla bir kadýnýn peþinden koþup gitmek
Þu berbat sesimle baðýra çýðýra detone olup
Sözlerini hiç bilmediðim bir türküye eþlik etmek
Âdem’le- Havva’yý cennetten kovduran
Sulu ve çýtýr çýtýr yenen bir elma olmak geçiyor aklýmdan…
Denizlerde boðulup boðulup balýklara yem olmak
Dalgalarýn sýrtýnda kýyýya vurmak
Martýlarýn kanadýna kendimi asmak geçiyor aklýmdan…
Prometheus gibi illegal eylemlere kalkýþýp
Tanrýlardan ateþi çalmak;
-Kar, kýþ, kýyamet-üþüyen çocuklarýn elinde köz
Sokakta ateþ… / yürekte kor…/ her aþkta yangýn olmak
Buzlarý…/ karlarý…/ çýðlarý yakýp eritmek geçiyor aklýmdan…
Þu cennete…/ þu cehenneme kimliksiz, pasaportsuz girip çýkmak
Azrail’in elinde can çekiþen bebekleri çekip kurtarmak
Ve -en azýndan- ölen çocuklar kadar çok
Azrail’in canýný almak geçiyor aklýmdan…
Kalbimi kýrdýn… Ýçimi yakýp, yýktýn…
Canýmý… Ah! Evet, canýmý herkesten çok acýttýn
Tanrým, huzuruna çýkýp çýkýp kalbini kýrmak geçiyor aklýmdan;
Canýný acýtmak, içini yakýp, yýkmak, hayatýný mahvetmek
Kýrdýðýn bütün kalplerin acýsýný -bir an için bile olsa- sana yaþatmak…
Kendimi özlemek istiyorum;
Gözlerimi yollarýma döküp döküp geleceðim aný beklemek
Hiç kimsenin hiç kimseyi sevmediði kadar çok…/ ve öyle güzel…
Öyle güzel… Kendimi sevip sevip deðerli kýlmak
Sevinçli bir deli gibi kendime sarýlýp durmak
Kendimi öpüp öpüp koklamak geçiyor aklýmdan…
Yalnýz ve yaralý köpekler gibi ay ýþýðýnda ulumak
Zengin ve yoksullarýn savaþýnda iþçileri öldürten patronlarý
Ölen iþçiler kadar çok öldürmek geçiyor aklýmdan…
Kendi cenaze törenime büyük bir gürültü ve þamatayla katýlmak
Kendi cesedimi kendi omuzlarýmda taþýmak
Gülüp de biriktiremediðim bütün gülüþleri dudaðýmda toplamak
Uzun uzadýya bir gülüþle “aþkça kalýn” diyebilmek
Fatiha yerine dünyanýn bütün þiirlerini okumak… Okumak… Okumak...
Ve ilk topraðý avuçlarýmla kendi üzerime atmak geçiyor aklýmdan…
Þu þehirde asgari ücrete dünden razý bir çöpçü olup
Ahmet Kaya, Bach, Vivaldi ve Müslüm baba dinleyerek
Hiçbir þeyi kafama takmadan; kuþlar gibi uçarcasýna
Tüm sokaklarý silip süpürmek geçiyor aklýmdan…
Yaðmur olup, yýldýzlara… Güneþe... Aya…
Ve hiç beklemediði bir an da bir gülün yapraðýna
Ve sevgilimin kirpiklerine damlamak geçiyor aklýmdan…
Yaþama erken, ölüme geç kalmak
Çok kalabalýk, çok yalnýz olmak
Beni “yok” sayamayacaklarý kadar kocaman bir “hiç” olmak geçiyor aklýmdan…
Neredeyim… Kimleyim… Bilmiyorum…
Kayýp ilanlarý verip
Bir an önce kendimden haber almak geçiyor aklýmdan…
Kendimden haber alabilirsem eðer;
Yeniden doðmak; güneþe, aya, baharlara dadanýp, aþka müptela olmak
Ve yeniden…
Sil baþtan -kalbimin kýrýlmadýðý- mutlu bir hayat kurmak geçiyor aklýmdan…
Dedim ya… Aklým karýþýk…
Kafamýn içinde kuralsýz kaidesiz uçuþan þiir kuþlarý…
Ocak 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
savaş karaduman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.