özlemekle biten karanlık geceler

gece karanlýktý
ay karanlýk
yýldýzlar karanlýk
gök maviliðini karanlýða býrakmýþ
dudaklarýmda karanlýk bir susuþ
þakaklarýmda karanlýk bir gözyaþý
odam karanlýk
yataðým karanlýk
yastýðým karanlýk
pencerem karanlýk

oysa her yeni gün seninle baþlýyor
seninle güneþ doðuyordu
pencereme kuþlar seninle geliyordu
gökyüzü seninle mavi
yüzüm seninle gülüyordu
kalbim seninle çarpýyordu

gözlerini gülerken anýmsýyorum
bir çayýn deminde buluyorum gözlerini
seyrine doyamadýðým gülüþün duruyor karþýmda
bakýp bakýp gülümsüyorum
sesin kulaklarýma misafir oluyor her gece
ve nefesin göðsüme baþýný yaslýyor
kýrýlan sesine sarýlýyorum
kýrýlan dudaklarýna
kýrýlan saçlarýna
kýrýlan ellerine
sonra koynuna sokulup uyumak istiyorum
uyumak uyumak uyumak

bu gece rüzgar karanlýk esiyor
sokaklar karanlýk bakýyor
kaldýrýmlara karanlýk ayak sesleri düþüyor
çiçekler karanlýk kokuyor
deniz karanlýk dalgalanýyor
yaðmur karanlýk yaðýyor
yüzümde karanlýk bir özlem

ben sen sarhoþuyum
sensizlikte kalýp
senli bir dünyanýn içinde yaþýyordum
yaþanmamýþ aþk sendin
keþfedilmemiþ kýta
girilmemiþ deniz
koklanmamýþ çiçek
papatya, karanfil, kardelen
yarýnlar
umutlar
özgürlükler

sensin benim her þeyim
sensin benim dünyam
sensin benim hayatým
sensin benim yoldaþým
hayat arkadaþým
üstüme giydiðim mutluluðum
damarlarýma enjekte edilen yaþam
boðazýmdaki düðüm
dilimdeki sessizlik
göðsümdeki koku
omzumdaki saç
elimden tutan sevinç

sensiz kaldýðým her an
yüreðim karanlýk bakýyor
mevsim karanlýk
saatler karanlýk ilerliyor
karanfiller karanlýkta kalýyor
düþler karanlýk kuruluyor
yaralar karanlýk kanýyor
þiirler karanlýk okunuyor

sen uzak bir kentte yaþýyordun
sessizce o kentten geçiyordum her gece
kokunu içime çekip
tabutsuz bir mezar kazýyordum yokluðuna
yüreðimi zýrhlý bir kafeste tutuyordum
kilidi senin yüreðinle açýlan bir kafeste
sonra seni sevmekle baþlýyorum hayata
ve seni özlemekle bitiriyorum karanlýk geceleri

ibrahim dalkýlýç

23.10.2020
20.15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: