soluma çarpýp dökülüyorum
ben biraz sakarým sevmelere
ayaklarýmýn bunda hiçbir suçu yok
giyinmiþ ütüsüz cümleler gibiyim dilimde bi kýrýþýklýk
sesimde büyüyen sýradaðlara yankýsý
amma lâl oldum olalý yoksunluktan mý, bilmem
bir keresinde seni Tuþpa’dan Süphan’a baðýrdým
oradan geçen kedinin gözleri þâhit
sesimdeki þehrâyînden mütevellit yerinden sýçradý
kaçýþýný görmeliydin,
yeþilmai tutukladýlar hem nasýl
biliyorum, kýraç
bir çok damla yaðmurla da yaðabilirim Ankyra’ya
buyum iþte benim soylu sevdiðim, kendince Gordion düðümü
böyle çabucak kat ettim o uzun yolu
ne nehirlerin coþkusunu durdurabildim içimde
ne dað koyaklarýna gizlenebildim
ne de öfkenin zirveleri azaltabildi adýmlarýmýn ayaklarýný
Su’sâdýkça aktý yolunda
gözaltýna alýnan ellerimi belli etmedim sana hiç
zamanaþýmýna uðramayan bir suçtan yargýlandýðýný gözlerimin
þimdi sana düþtüðüm kuyudaki körlüðü anlatsam,
görmekten bi o kadar emin gözlerim baþlar itiraza
iþaret parmaðýyla gösterilen bir cinayete kurban gittiðim o Çarþamba
kendimden emin vuruldum, salâ’sý verildi göðe her Cuma
kor özlemek düþtü bozkýrýna meþru müdafaa
o günden bugüne sürgünüm
hem müþteki
hem üzerine çið düþmüþ tunç yaprak rengiyle görmelisin beni
nasýl bakýrým her çekiç sesiyle
haksýz tahrik,
aðaçlara esen karþýlýksýz rüzgâr
dalýndan ayýrýyor yapraklarýn ölümsüzlük gururunu
yýllardýr ayný cümleye susuyoruz bozkýrdaki aðaç ve ben
yakýn bi uzaklýk bu
iklimlerin yedisi yüzümde
karanlýktan gün ýþýðýna köklenen
gümüþlenmiþ tebessüme mâhkumum
serin ve selâmetli,