KARABAĞIN DAĞLARI

KARABAÐIN DAÐLARI
Yusuf Yýlmaz


Kurt sessizliðinde bir gece,
Uyuyan bebeklerimi uyandýrdýlar.
Bedenimi bindirip vagonlara,
Sibirya Çöllerine saldýlar.
Canýmý alýp, kanýmý içtiler.
Ama
Ruhuma bir þey yapamadýlar.


Kara bir bulut çöktü,
Yüreðimin üstüne.
Esir ettiler beni boz ayýlar,
Beni ayýrdýlar canlarýmdan.
Ama
Ruhumu koparamadýlar doðduðum topraklardan.


Kafkas Daðlarýna bakýp bakýp,
Hayalini görür gibi oldum.
Hürriyetin maviliðine doðru haykýrdým!
Neredesin Anadolu’m?

Yine sabahlarý tan atmadan kalkýp,
ilkbahar yeþili renkli bahçemde,
Türkü söyleyeceðim, halay çekeceðim,
Darý ekeceðim,
Bebeðime, ninni söyleyeceðim..

Dünyaya haykýracaðým!
Yedi deryadan duyulacak sesim,
Gök gürlercesine!
Alýp gök bayraðý, al bayrakla birlikte
Dikeceðim, Karabað’ýn en yüksek tepesine.




Sosyal Medyada Paylaşın: