ISTANBUL’DA GECE IKI HECE
nefesim
yaðmurun ýslak tenine dokununca
simetrisi bozuluyordu
noel gecesini kutsayan karýn
Ve kýz kulesine konunca martýlar
kleopatranýn bakýþlarýyla istanbulun bir semtinde
bir baþka yaþlanýyordu yalnýzlýk.
Sonra; sicim göklerden
bakýr çatýlý kerpiçlere aksetti yaðmur
damlalar almýþ baþýný topraða koþuyordu
ve toprak suyunu üfleyerek içiyordu.
bir kedi camdan atlýyordu
istanbul sokaklarýnda geceleri
masumlarýn kalbi hýzla çarpýyordu.
sonra caddelerden sesler silindi
kapandý kapýlar bakýþlar mühürlendi.
Bir tek ben kalmýþým sokaðýn koynunda
Çünkü bu sessizlik yalnýzlarýn eviydi.
Bu derin sessizlikte
yaldýzlý konaklara leylaklar inerdi
Bizimse karanlýklarýmýza yanmýyordu kaderin ýþýklarý
yalnýz; çatýlarýn göðe saplandýðý yerde
bir sabinin yalnýzlýk telallarý...
Sonra dedim ki
hayatla kavgam gamsýz mý kalýr
pervasýzca düþen benim gözlerinden
gülün rengine sinmiþsin
baharlarý çýkarmýþsýn koynundan ey istanbul!
sensiz bu aþk þarkýlarý zamana cinayet sayýlýr.
Gökhan Daþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.