Düþlerime yol oluyorken sen
gözlerin düþüyordu aklýma
ben beni alamýyordum bakýþlarýndan
kanatlanýp uçuyordu gönlüm
ulaþýyordu yüreðinin menziline.
Aðaçlara su veriyordu ellerin
ellerin bahar kokuyordu
açýyordu sevgimiz kucak kucak
Alýn terin deðiyordu kader yazgýma
bereketi seriliyordu topraðýna
’’saz ustam saz’’ diyorduk
mutluluðu kadehlerde aramýyorduk.
Bahþettiðin cennetinde
yoktu muhbir cümleler
küs gezmiyordu akþamcý ķuþlarý
sözün özüme deðiyordu apansýz
yüzümde güller açýyordu.
Yediveren ne ki
bire on veriyordu gönül bahçesi.
Artýk eskisi gibi deðil hiçbir þey
söyle ’’ne oldu bize!’’
Kim kovdu cennetten mutluluðu
kim koþtu peþinden zamanýn
kim yaya kaldý
eyvallahý kim doladý diline
kim yýrttý gurur perdesini
Kim çaktý kibriti,
kim yaktý gönül daðlarýný.
Olanlar oldu
geciken sorgularda
dili geçmiþ zamanlarda yitirdik yarýnlarý
seni benden eksilten yýllara
ne demeli þimdi
hadi sen söyle...
_Duygu Þen_
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.