Bir Güz Senfonisi

güz düþüyor pencereye

efkarýmý martýlara taþýyan

alaca bir vakitte


rüzgar ezelden gelen

bir naðmeyi uluyor

hýþýrdayan yapraklar

gülümsüyor ölüme



sonbahar, atlarý çayýrlara

salmýþ

ceviz aðaçlarý altýnda

aceleyle cevizleri

toplayan bir sincap


son bahar aðarýyor ruhuma

ve vakit suskun

çay demlenmiþ közünde

bu vakit yine sen tütüyor gözümde


bahçedeki nar aðacý mor bir tablo

erken olgunlaþmýþ meyve tane tane

oracýkta duran nazlý gölgesinde



göð kýzýl yanan ateþli

kuytu harabe kentlerin ýssýzlýðý

alýnlarýma yaðan çiy damlasý gibi



kalbim çiçeklerin bahara özlemi

durgunluðum kar altýndaki tohumlar

ah bahar gelse, gülümseyen bahar


ýhlamur kokusuna çöken

kestane mangallarýnýn dumaný

burasý yüreðimin masallar diyarý



bana acý acý gülümseyen

dakikalar

saatler

aylar

mevsimler

ve girdaplar...


...kýþ mevsimi yakýn doðaya

ölüm ise yakýn bana


meþe aðacýndaki

son yaprak rüzgarýn

baðrýna sarýlýnca


esen poyrazlar

ve darmadaðýn

savrulan saçlarýn

hayalim olsun


bekliyorum özlemle

ölüm artýk bana gelsin...
Sosyal Medyada Paylaşın: