Babam beni hiç sevmez. Dedemi anlatmadý. Sordum O’nu babama, Gözünden yaþ damladý. Ama annem beni çok sever. Oda bana yeter. Belki babamda sever. Neden mi? Her dokunuþunda "aslaným" der.
Öðretmenlerim beni hiç sevmez. Saçýmý kesmek isterler. Ben saçlarýmý çok severim. Hiroþimayi, Kiev’de Çernibili sorarým. Bana kýzarlar. Ama bazýlarý sever. Neden mi? Bombalara, silahlara söverim. Çocuklarý öldürenlerede söverim. O yüzden bazý öðretmenlerim var. Biliyorum. Bana güler, beni severler.
Komutanlarým beni hiç sevmez. "Hizaya gir" derler. Ben hizaya girmemki Hizaya girmek bana zuldür. Ama bazýlarý sever. Neden mi? Ben iyi askerim. Halkýmý çok severim.
Müdürüm beni hiç sevmez. "Devlet malý deniz" demem Ben iki yüzlü deðilim. Hiç bir yerde eðilmem. Ben bir insaným, Rica etse yaparým. Ama emir veremez.
Hayat beni hiç sevmez. Galiba dik baþlýyým. Çok þeye isyaným var. Dik baþlý olmak bir erdemdir. Sevmeyenlerimde sað olsunlar. Ülke, bahar olduðunda, Sakýn beni sevmesinler. Ýstemem ne bir selam, Bir merhaba. Sadece insan olsunlar.
Ömer Yalçýn 27/09/2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gerçekliğin kendisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.