FÝKÝR HASTALIÐI Dalda bir çocuk, Düþ mü kuruyordu? Düþ mü görüyordu? Düþünde anacýðýný düþünüyordu. Dalgýn dalgýn gökyüzüne bakýyordu. Yýldýz mý oldun ? Yoksa melek mi anne ? Küstüm sana anne. Her nefeste seni koklardým. Ne güzel anne kokuyordun. Beni kokusuz býraktýn.
Neden bana söylemedin, Hasta olduðunu! Duydum. Þaka mý bu, Seni fikirlerin hasta etmiþ. Fikirler hasta eder mi anne?
Bir yýldýz kaydýðýnda, Sen geldin sanýyorum. O zaman çok ýþýk oluyor ya, Biliyorum. Bana gülüyorsun. Orda da þeker var mý anne Kar taneleri sana benziyor. Her kar tanesini yakalamak istiyorum.
Ne düþündün anne? Bilmek istiyorum. Hayal meyal hatýrlýyorum. Ben küçüktüm, Sen gittin anne. Saçlarýn siyahtý ve uzundu. En sevdiðim yerin Ýnce, uzun boynundu.
Seni son gördüðümde anne Ne boynun kalmýþ ne saç Çare olmamýþ sana Verilen ilaç Seninki fikir hastalýðýymýþ. Bulaþtý mý bir kere Býrakmazmýþ bu illet. Öyle dediler Mahpustaki þairler.
Bir dere kýyýsýnda, Salýncak kurduðumuz söðüt dalýnda, Aldýlar seni götürdüler uzaða. Sen gittin ya anne. O salýncak kurulamýyor. Yanýmda sen yoksun ya, Ne salýncak, Ne de düþ kuramýyorum. Sen bilirsin anne, Bende mi fikir hastalýðýna tutuluyorum.
Ömer Yalçýn 22/09/2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gerçekliğin kendisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.