dünyanýn sökülen köþesinde astým kendimi uçuþup durdu yüzyýllarca bedenim bir ipin ucunda unutulup kaldým sonunda sahipsiz çamaþýrlar gibi çözülmedi boðazýmdaki ilmik gece bile yakýp kavurdu tenimi güneþ ufalanýp daðýldým sonunda ezilip hor görülmüþ taþlar gibi
bir boþlukta kaybederken son direncimi anladým yalnýzlýktan çýkarmýþ insanýn göðsündeki son nefesi kapanýnca tüm yollar söylesene ayaklarýn nereye gider kandýramazsýn iþte ne yapsan da peþindeki karanlýk gölgeleri
tütün basýp kapanacak gibi deðil ki yaram benim kanayan yaným senin gördüðünden çok daha derindi kaç sigaranýn dumanýnýyla yýkasam da tenimi ne kadar karartmaya çalýþsam da geceyi hiçbir þey saklayamadý ruhumdaki kimsesizliði
denemedim deðil aslýnda sayýlý gün çabuk geçer diye her gün bir kere daha çizdim kalbimin kanayan yerini hatta usanmadan veda provalarý bile yaptým sahipsiz býraktým acýmadan gökyüzüne yolladýðým balonlarýn iplerini ama sonunda çaresizce kabullendim anladým ki bazý þeylere hiçbir zaman hazýr olamýyor insan bir türlü sindiremiyormuþ kimsesizliðini
iþte bu yüzden halen saklýyorum cebimde güya veda ettiðim balonlarýn iplerini
(a) y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.