PENCERE KENARI HASRET KOKUYOR

PENCERE KENARI HASRET KOKUYOR

Kapý zillerinde, yaramaz çocuklarýn parmak izleri artýk yok biliyor musun?
Julide Haným’ýn kedisi de çoktandýr kayýp.
Kaldýrýmlarda duran banklar, toz toprak içinde. Belki de bu yüzden kimsecikler oturmuyor.
Hâlbuki hep sevgililer otururdu o banklara. Kim bilir ne çok aþka þahitlik etmiþlerdi.
Neyse ki halâ güneþ var.
Buðday tarlalarýndan yanýk kokusu alýyorum, güneþ nasýl da kavuruyor topraðý,
Bir yetimin avazý çýktýðý kadar baðýrmasý var ya, o kadar çatlatýyor topraðý güneþ.
Ekmeði yapan ellerde alýn teri, çýrak koþturuyor bir kapýdan diðer kapýya ’’abla ekmekler geldi’’ diye.
Bense içime kapanýðým yine bu sýralar, belki de havalardandýr. Býrak baðýrmayý, konuþacak mecalim bile kalmadý.
Kendimi sabahlarý pencere kenarýna zor atýyorum, çoðu kez geceleri burada yatýyorum.
Sahi orada havalar nasýl? Göðün mavisi solmadý deðil mi?
Bilirim ve hiçte unutmadým, sen gökyüzünü mavisiyle çok seversin,
Peki ya beni, rengim soldu diye, halâ eskisi gibi sever misin?

Yusuf BÝTÝM
Sosyal Medyada Paylaşın: