Ey sevgili!
Son tren de uzaklaþtý
Sensizliðin istasyonundan
Buðulu camda donuk yüzün
Aklýmda sen, yine bendeki sen
Gidenleri bir bir hesaplasam.
Bak! Yine avuçlarýmda kaldý nefesim
Þimdi tenime esmer kederim
Sesime sýðýnaksýz bakýþlarda gülüþün düþer
Gözlerimi ardýndan doðrulup
Islak raylara yaslasam,
Kendini emzirmeyen geceye
Bir yosma ay düþer
Nerdesin...
Uzatsam ellerimi
Parmaklarýmda hasretin vagonlarý paslanacak
Düþsem; uçurumlarýmda yalnýzlýðým
Sussam; kadrolu karanlýklar
Gitsem; yollar bileklerimden
Bileklerimden akacak
Yansam; külüm buzlara savrulup
Kalsam; ölüme kim aðlayacak...
Artýk ellerim çok soðuk
Anlýyor musun?
Birazdan
Bu sabahçý kahvesi gözlerimden
Belki bir damar daha yýrtýlacak
Yüzümde nice þafaklar kýrýlacak
Aldýrma! Mutlu ol gittiðin yerde
Zaten her giden kendi töreninde
Yýrt dönüþ biletini umudun bittiðinde
Kýrýlasý ellerinle;
Adýný koyamadýðýn, henüz tanýþamadýðýn
Özlemini tüketme...
Boþver
El ayak çekilince burada
Kendi kurþunuyla vurulur herkes
Uðultun olsun sessizliðimin çýðlýðý
Hüznüm de isyaným da
Kulaðýnýn küpesi...
Bana kalsýn topal sevdamýn rengi
Bakma! Dönüp de ardýna;
Belki azdým / belki birazdým
Belki yazdým / belki ayazdým
Belki de
Mavisini saklayan bulutlara
Firari duygular kazdým.
Kýyýsýzlýðýmýn kentlerinden
Hükümsüz bir þiirdi bendeki
Sana yazdým.
© Hilmi Yazgý
Almanya / 22.11.2002
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.