Ýlk sevdiðimin saadet’i adý Köyümden biriydi geçti / gençtim oysa ki Umursamadý, beni. Aþýk olmuþtum ona ak pak bir teni vardý saadet’in. Hatta þairliðimi de ona borçluyum sanýrým.
Ayþin’ di sonrasýnda beni ilk yoklayan Þimdi gülüyorum halime / Ýzmir deydim gençtim henüz.
Ankara da çok kaldým lakin Sevmedim hiçbirini.
Bir Dilek, tutum sonra aydýn elinden Ýkinci kez yüzüm aynada
Ordudan da sevgilim oldu adým çýktý Onunla, Kanber’in Arzu’suydu oysa ki patronuma kadar duyuldu Utandým !
Melekt’i adý Fatsalý olanýn, Oda geçti / unuttum zamanla.
Ýstanbul’a gelince. Duygu’landým / büyük þehirdi burasý, Çok büyük.
Esmer kýzla tanýþtým sonra, Öylece kaldý…
Kanber Ýhsan Öcel
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kanber ihsan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.