Önceleri yani cemreler düþmeden daha
beyazdým kar misali
annemin kucaðýnda
kundaðýmda
ölü bir þehrin gölgesinde
dipsiz kuyularýn sessizliðinde
salýnýrken günler gözlerimde
denizdim belki de
belki biraz gökyüzü
arþýnlamýþken yoktan var ediliþimin eþiðini
gülümsüyorum masum bakýþlarýmla
beyaz yýlký gibi uçarcasýna
bembeyazým iþte...
efsunlu bir mutlulukla
bakarken hayata
durmuyor zaman
irileþip büyürken bedenim
griye dönüþüyorum
gerçek
hayal
yalan
kan
toprak
üryan el ayak
anaforlarla dolu etrafým
akýl tufanýmda akarken yaþ’ým
ellerim beyazlýðýný yitirmeye baþlýyor usul usul
korkularým baþucumda
koynumda saklý duygularým
bilinmezliðin kelamýyla saklambaç oynuyor avuçlarým
elim sendelerle koþturuyorum
akýyorum evrenin özüne
gözümde korkusuz bir zaman
þimdilerde siyahým
ölü bir þehrin gölgesinde
bir omzumda ecel
bir omzumda keder
baþýmdaysa alýcý kuþlar
düþüyorum yollara
bir ayrýlýk türküsü dudaklarýmda
üryaným yine
doðduðum an kadar üryan
sonbaharý giymiþken zaman
ruhumu sýrtlanýyorum
gidiyorum bilinmezliðe
annemin sesi kulaðýmda
ve çocukluðum kucaðýmda
düþünürken geçmiþi
kendi topraðýma sevdalý bir çýnarým belki de
belki de bir zaman seyyahým
yürüyorum iþte
geleceðimi kucaklayýp
yürüyorum geçmiþe
-Nitera-
.