en acý þiirleri ben yazacaðým biliyorum
güneþi hep aðlarken görüyorum
yaralarýný iyileþtirmiyor sürdüðü kremler ayýn
evreni yýkýyor da enerjisi boþalmýyor fayýn
aðaçlar küle dönmek için yeþeriyor ormanda
akrepler yelkovandan hýzlý dönüyor zamanda
tüm renkler gülüyor da aðlayan hep kýrmýzý
artýk kanamasýn lokman sarsýn da yaramýzý
gelenler hep gittiler gidenler hiç dönmedi
yanmasýn demiþtin ya o ateþ hiç sönmedi
söyleyemezdim gözlerinin pencerem olduðunu
her yumduðunda içimde nelerin solduðunu
gözlerin yalçýn kaya söyle nasýl bakayým
ellerin istanbul trafiði söyle nasýl tutayým
elindeki çizgiler yollarýmdý benim
yere düþmekle bitti umutlu her geliþim
geceleri yanan ay parlama ýþýl ýþýl
tatlý bebek bu gece uyuma mýþýl mýþýl
ihtiyacý olan var sen uykunu ona ver
beni göstermek için rüyasýna giriver
gökyüzü kimin yüzü anlasýn artýk
ve bulutlar neden darmadaðýnýk
bir ýrmak akar akar da neden
kavuþur denize hiç sevinmeden
deniz umursamýyor diye mi hüzün
kuþlara cennettir ýrmak ve yüzün
hüzün bir kuþun kýrýk kanadý
keçinin uçurumdan düþen inadý
uçurumdan düþenin umudu bir dala tutunur mu
kentte esen rüzgar caddeleri uçurur mu
bir kent ki her caddesi yüzünle aydýn
yeþil olurdu kentim kan deðil su olaydýn