Uyma sen kimseye, uyma be bacý.
Yeter artýk kýzma, bu dünya böyle.
Kim yerli bu dünyada, kim yabancý.
Ýnsanlarý süzme, bu dünya böyle.
Daha gencim diyen varsýn söylesin.
Caný çeken gitsin, çalsýn eðlesin.
Ýster masrafýný ele baðlasýn.
Ýçlerine sýzma, bu dünya böyle.
Var mý bu ölümde ben yokum diyen.
Okunan ezaný durup dinleyen,
Malým, mülküm Dünya; deyip inleyen.
Hiç kimseden bezme, bu dünya böyle.
Razý ol, olana. Elden sana ne !
Biter mi insanda, çoktur bahane.
Ne alýr en fazla, süslü bir hane.
Kimseleri üzme, bu dünya böyle.
Bir kulpu mu var ki tutup açsýnlar.
Girince içine, ýþýk saçsýnlar.
Terleyince kapý yok ki kaçsýnlar.
Peþlerinde gezme, bu dünya böyle.
Daha deme bacým, ele söz deme.
Öte Dünya ateþ, bitmez köz deme.
Dediklerim, daha yetmez az deme.
Sinirini bozma, bu dünya böyle.
Germe ha, yayýný; fýrlatma oku,
Dilini uzatýr, fakiri, toku.
Anlar mý her nefis, bilir mi yoku.
Birisi’ ni ezme, bu dünya böyle.
zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.