Hepimiz misafiriz þu koskoca âlemde, Kimi gönlünce yaþar, kimi eli boþ gider. Kâðýtlar delik deþik, kanlar sýzar kalemde, Yanlýþ bir hüküm ile nice suçsuz baþ gider.
Hayat denilen mefhum çok karmaþýk bir konu, Ruhun uçacak olsa, tutamazsýn ki onu, Her yapraðýn düþüþü, belki bir ömrün sonu, Arifane yaþayan, bu dünyadan hoþ gider.
Viranede sabahlar yurtsuz yuvasýz kuþlar, Gider garibi bulur havadan düþen taþlar, Derdin biri bitmeden mutlaka biri baþlar, Mazlumlarýn gözünde oluk, oluk yaþ gider.
Yaþ kemale erince bazý beller bükülür, Ayaklar çekmez olur, diz üstüne çökülür, Siyah saçlar aðarýr, gün gelince dökülür, Ömrün sonuna doðru kirpik gider, kaþ gider.
Fani olan bu dünya, hiç kimseye olmaz yâr, Ne kadar yaþasan da; bilesin ki ölüm var, Boþ geçirme ömrünü; zarar etme, eyle kâr, Kabrine dikmek için mermer ile taþ gider.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.