Abad dehlizi

Gözlerimin buðusunda yiten bir ömrün bedeli kadar aðýrdý seni bir baþýna sevmek..

Çýðlýk olmuþ dizeler düþüyor gönlümün cemresine
Saçlarýmdan dökülen hasret aðrýlarýna keder oluyor hep ayný þarký

Seni görmeyeli kalbim buz kesti
Bedenim aðýrlaþtý
Aylar yýllar, sanki bir asýr geçti
Kaç kanadý kýrýk kuþlar göçtü ruhuma
Sen gideli.

Sevdiceðini kim öptüyse gitti hep zoruma.


Ölüler ölümsüzdür demiþtim
Yaz bunu dediðin o yerdeyim.

Arsýz çelmelerden kaçarken düþtüm diz diplerine.
Ruhumdan ölü denizler süzülüyor gibi bak gözlerime
Vaadesi yitmiþ cümlelerde boðuyorum senliliði.
Esaretine tutsak bir köle gibi ak sözlerime.

Nefesini yudumluyor avuçlarým
hüznümün gergefine dolanan
saymayý terkettiðim kaçýncý artýk’sýn bilmiyorum.
Yalnýzlýðýmýn morgunda yüzülüyor derim.

Sinsileþtikçe kuduzluðun ötekileþtin biriken öfkemde.
Hiç kimse/leþtin abâd dehlizinde.

Kifayetini yitirmiþ öz canýmdan azad oldun.
Koygun bir gecenin nöbetinde suladým cesedini.

Beklediðim duraklarda suretin belirmiyor
Yaðmurlarda özlemeye gebe kalmýþ tüm aksanýmý duvarlarýmda ýslattým.
Bir birine zýtlaþan medeniyetsiz iki bireydik.
Sen hoyrat bir üþüme
ben ellerine tutsak bir vuslattým.

Köln


Sosyal Medyada Paylaşın: