Yüzüne baktýðýmda söylem dilim tutulur Sil güzel gözlerini yeter aðlama çocuk Üstün baþýn kir yükü cümlem söze katýlýr Zarardan karý çýkar yeter aðlama çocuk!
Her þey haktan desek-de sen yakana iliþtir Ne iþin var sokakta? Oku adam olasýn! Gece muhtaç sabaha sen umudun geliþtir Ana, baba, dört kardeþ! Ki, onlara bakasýn!
Bir elin verdiðini bilmesin bir diðeri Çocuk aklý ne bilir ha bire ister durur Ýnsanlýk ayýbýdýr hani varlýk deðeri? Ebu Leheb örneði kazancýmýzda kurur!
Eksikten nemalanýr ah o çok bilenler Çalmadan oynar kimi bilinen o varyete Alýn teri az bilir kýs efkardan gülenler Cukkasý kalýn, lakin kaygýsýz jet sosyete!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.