Son elvedasý deðil bu sükûnetin Eðme baþýný… Kulak kabart arþa… Dönecek göçmen kuþlar Kanatlarýnda bir dolu kahkahayla… Masum bakýþlarýn çaðýrdý belki de Bu düðünümsü baharý… Dinle þimdi coþkusunu þelalenin Serin suyundan içer gibi… Ve dokunmadan hisset þeffaf kelebeðin Kanat titreþimini ayalarýnda… Bir karýncanýn kan akýþýný damarlarýndan dinle Yorgunluktan soluyarak… Peltek dilli midir bülbül Ya da sen kendi peltekliðini mi unuttun Suskunluktan? Yalnýzlýða ifadeleniþin kendi alfabenden Geçiyor, deðil mi? Bir sükûnet deyince bin ayak sesi Duyuluyor yüreðinin içinde… Dile gelmez ki her gece çýkan Toparlak suratlý ay, Her gün doðan sarý sýcak güneþ… Senin yerine dillenmez ki… Bir vapurun penceresindeki yaþlý kadýnda sensindir Ya da soðuktan köþeye kývrýlmýþ yetim çocuk da… Yürekle aklýn sarmaþ dolaþ kovaladýðý Hayat labirenti yalnýz bu bedende mi saklýdýr? Yalnýzlýk adlý kör kuyu mu oturacak hep Sol yanýmda? Rüyalarýmdaki sesim gerçekten benim mi acaba? Son sevgiliye söyleyemediðim, Yüzlerce þey aklýmda… Cananlarýma yazamadýðým düþ kýrýklýðý mektuplarým Ýnan ki dilimin ucunda… Ama sukunetin son vedasý deðil bu… Ufukta kara bacalý tren Ya yine bana ait olmayan kaderimse inen Sükûnet ilk kez gelmiþ gibi çökecek üstüme… Silemiyor ellerim Lügatimda yazýlý sükûnet Bendeki mealiyle ruh bozumu… Sosyal Medyada Paylaşın:
poetess Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.