her gece baþka bir karabasan öyküsü yazýlýr gözlerimde külüne düþman alevine hâr kabuslara sarýlýp uyurum bir jilet gibi geçer zaman yarýn bileðime dün dilime saplanýp kalýr olur da açarsam aðzýmý kanýmýn rengiyle özümü yeni baþtan yoðururum
yasak ve ölümcül bir iklimin yakýcý nefesini kuþanýp tenime yeþile düþman çimenler intiharýný düþleyen çiçekler beslerim içimdeki fýrtýnalardan gökyüzünde maviye yer kalmaz bir tutam ýþýk deðmesin diye de bedenimi topraðýn derinlerine gizlerim
çýkýþý asla yapýlmamýþ bir labirenttir burasý her köprünün ucu karanlýða her þehrin sokaklarý baþka bir çýkmaza baðlar yollarýný kendinden eksiye düþersin her gün ne yanýna yokluðundan baþka bir þey alabilirsin ne de zihnimdeki cinnetten baþka bir þeyin duyarsýn sesini
gelen için bir dönüþ yok tenime ufacýk bir dokunuþ bile yeter ruhunu arafta býrakmaya bu dünyada tanrý da ölü belli ki açýlan avuçlar kuruyup düþüyor oracýkta
dehþet dolu gözlerle bakma bana bu karanlýk bu korkunç dünya benim eserim deðil tanrý da biliyordu bunu çok zaman önce söylemiþtim yüzyýllardýr süren bu kimsesizlik koynunda kýyameti besliyordu
y kuþaðýndan
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.