AH ALMİLÂ III "KIRIK HAVA"

Almilâ; sen misin aynalardaki kadim sýr?
Gözlerindeki bu esrar; týlsým mý, büyü mü?
Bir derviþ gibi tüketiyor beni bu kahýr.
Ya çek beni daraðacýna, ya çöz düðümü.
Her akþam bir kýrýk hava seni hatýrlatýr.
Kimsede bulamýyorum, sende gördüðümü.

Almilâ; öksende bir güvercin kanat çýrpar.
Titreyen sesinde eski bir Türkçe gizlenir.
Ruhunda sanki bir mesihin nefesi var.
Dokunduðun her yerde çiçekler filizlenir.
Ne zaman ki þarap renginde bir yaðmur yaðar;
Her pencerenin kenarýnda yolun gözlenir.

Almilâ; þimdi bir çölün ortasý gibiyiz.
Gül bahçesinde çatlamýþ toprak gibi kurak.
Sanki kopmuþ kýyametin ertesi gibiyiz.
Bütün hevesler bize bir asýr kadar ýrak.
Nûr’un evine çekilmiþ perdesi gibiyiz.
Ya gel bana, ya beni de karanlýkta býrak.

Almilâ; gecenin üçüdür, in cin sokakta.
Bir ben rüyasýndayým o müstesna uykunun.
Giderken son bir defa arkaný dönüp bak da,
Gör yüzümde hayalini sararmýþ ufkunun.
Yalnýz bir saç telin kalmýþ aynalý tarakta,
Bir de duvarda simsiyah gölgesi korkunun.

Almilâ; uzak bir ses yankýlanýr her demde.
Bir ses ki; sýzý gibi beynimde, uyutmuyor.
Sonra kapanmaz bir yara büyüyor gövdemde.
Yerini hiçbir buse, hiçbir acý tutmuyor.
Aklýma kirpiklerin düþsün istemesem de,
Arsýz bu gönül; seni bir türlü unutmuyor.


Sosyal Medyada Paylaşın: