Pişmanlık

kendi cenazesine geç kalan bir ceset gibiydin sen,
fatihaya baþlayýp ne yaptýðýnýn farkýna vararak topraða atlayan bir düþtü gözlerin,
sen hep beþ benzemezle rest dedin,
ben her seferinde gördüm,
her seferinde bilerek pas dedim.
kelimelerle dövdüm,
belki bazen sövdüm,
ellerinden tutup gözyaþlarýmý biriktirdim avuçlarýnda,
her salladýðýnda avuçlarýnýn içindeki gözyaþlarým gibi döndü dünya,
sana ben anlattým aslýnda,
neyin olmasý gerektiði gibi olmadýðýný,
dünyanýn yuvarlak deðil sadece yamuk olduðunu,
biz insanlarýn buraya ait olmadýklarý için öldüðünü,
çocuklarýn ilk aðladýðýnda göz yaþýna sahip olmadýðý için gözyaþý dökmediðini,
tanrýnýn bir bencillikle bizi yaratýp parmaklarýnýn arasýndan düþüþümüzü izlediðini,
sen, otobüsüne geç kalmýþ adamýn el kaldýrdýðýnda onu görmezden geldiðinde anlamalýydým bunu,
anlamalýydým gördüklerini görmek istediklerine bir tepsi içinde sunduðunu,
ben bittim dersem yalan olur belki,
harlanmýþ bir ateþtir aþk,
her söz bir odun parçasý gibi harlandýrýr ateþi,
delice dolanan bir sarmaþýktýr aþk,
her yöne döndüðünde gözünün içindeki göz bebeðine deðer dallarý,
topraktýr aþk,
seni bir kere sardý mý,
býrakmaz kemikte deri...

Sosyal Medyada Paylaşın: