AYDÎLAM

Karanlýðý uyuturken sessizce yaðan yaðmur
Düþlerinin altýnda ýslanýrým her gece...
Bir aðýt ki sessiz gidiþin
içimde çýnlar günlerce
Adýn dokunsa gönlüme
Bir yusuf yalnýzlýðý çeker yüreðim
Kör kuyularda sabahlarým
Yokluðun ince bir sýzýdýr böylece

Ay büyürken derin sularda
Aksin yansýr avuçlardan,
Hasretinden öperim sessizce
Kirpiklerine dizilen yýldýzlarý
Bir bir ayýklarým can kýrýklarýndan
Yüreðime sarýndýðým bu son bahar
Güneþ doðmayacak mevsimdir ebediyete kadar
Sen! Menekþe kokulum gül bakýþlým
Umutlar yeþermeden solar bilmez misin?

Ayrýlýk anca masallarda olur derdim
Þimdi sinemi yol yapýp önüne serdim

Geliþine kurduðum tüm saatler
Zamanýn ötesinde takýlý kalýr
Yokluðuna uyanýrým her sabah
Ve yokluðun, sinemi yakan kor ateþ
Hani öptükçe hayat bahþeden buselerin ?
Biçare yol gözler
Yýldýzlarýn koynunda yatarým her gece...
Sen! ayýn üzerine doðmaya utandýðý güzel
Züleyha’nýn aðaran saçlarýnda
tel tel yusuf nakþedilmiþken
Kaç hasretin sancýsýný taþýr yüreðin?

Çorak gönüllere yaðacak rahmetti gözlerin
Aþkýna susamýþým kerbela yüreðimde
Kýyýya uzun cümleler yýðarken dalgalar
Gözler kan çanaðý, dicle gibi kan çaðlar
Aþkýn gölgesinde binlerce sevda yeþerirken
Sana uzattýðým eller hep havada kaldý
Þimdi sessiz bir gemi gibi
Közümle beraber
Gitmeliyim bu limandan.
Bitsin diye bu sessiz hikaye
Sefil sersem düþtüm yollarýna
Susuz kalmýþ yolcuya pýnardý gözlerin aydîlam

Gönül Esvedi
Sosyal Medyada Paylaşın: