SON PERDE

Gökyüzünün aðladýðý,
Güneþin kayýplara karýþtýðý,
Günün gece gibi karanlýklaþtýðý
bir tarihte...

Bilinmez hangi sokaðýn hangi evinde.
Oturuyor
bir kadýn bir erkek
akýllarýndan sonsuz düþünceler geçerek.

Ev harap, ev viran
Öyle ki insan bir an
tavan üzerine çökecek sanýyor...
Sanki ev deðil de yaþanan
üst üste atýlmýþ tahta yýðýnlarý gibi duruyor...

Kadýnýn...
Omuzlarýnda bukleleri kumral saçlarýnýn,
Yüzünde acýnýn gölgesi...
Gözleri yitirmiþ ferini...
Beyninde yankýlanýyor durmadan
an be an yakýnlaþan
ayrýlýðýn ayak sesleri...

Erkeðin...
Ellerinde kutsal izleri emeðin,
Her yanýnda fakirliðin kabullenilmiþliði...
Gözleri kýsýk...
Sanki gözleri,
yüzüne öylesine yerleþtirilmiþ
iki derin çizgi...
Yüreðini burkuyor sýk sýk
kasvetli bir aþk bestesi...

...

Seni seviyorum...
Bembeyaz martýnýn denizi,
Asýrlýk çýnarýn ormaný,
Masum bir bebeðin uyumayý
sevdiði gibi...

Ama sevdiðim...
Adým kadar eminim...
Þu yüce daðlar belki aþýlýr da...
Aramýzdaki engeller aþýlmaz asla...

Ve bu yüce,
bu asil,
bu masal sevgi yine kalýr kalmasýna
Ama...
Ne yüce,
ne asil,
ne de masal olur adý o koþullarda...

dedi kadýn...

Erkeðin gözleri hep kýsýk
Sanki hiçbir þey olmamýþ gibi
Yalnýz baþý önünde...
Bir ara aldý yüzünü
ellerinin içine...
Ve karýþtý gözyaþýnýn gölgesi
Emeðin gölgesine...
Sosyal Medyada Paylaşın: