Kalemi elime aldým, Dedim, ey nazlý yar: Gözlerin neden suskun? Sözlerin neden acýtýyor?
Dudaklarýna baktým, Sonra baþladým yazmaya: Sürdüðün boya sana ruh vermekzen, Sahte gülüþler anca gözyaþýný akýtýr.
Düþen saç telini defterin arasýna koydum, Bir satýr notla; mavi, yeþil, kýrmýzý.. Mavi gibi bucaksýz, yeþil gibi hayat iken, Kýrmýzý gibi koparýlan gül olma…
Yataða uzandým, Pencerenin arkasý ve önü, Karanlýktan aydýnlýða uzanýyor iken, Tanýdýk bir yol canýmý acýtýyor.
yunus yoloðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
asi_kumral Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.