Hiç haksýz görmeden, asla ben beni,
Yargýsýz infazla, çok insan astým.
Pek çok eleþtirdim, us’la ben beni,
Peþin hükümlerle, çok insan kastým.
Ben yanýlmam derdim, kuru inatla,
Hep kavgaya koþtum, yýlký bir atla,
Ýnsanlýk suçumu, sen bine katla,
Gýyabýnda atýp, çok insan kestim.
Kin nefret kibirle, çaðlayýp coþtum,
Mazluma zulmetme, peþinden koþtum,
Þer küpüm doluydu, hayýrda boþtum,
Uzak durdu bana, çok insan dostum.
Seremedim cem’e, irfan postumu,
Bir kalemde sildim, nice dostumu,
Dilimle yýktýrdým, insan büstümü,
Yobazlýk fakýna, çok insan bastým.
Ne çok badireler, geldi de geçti,
Vurmak þöyle dursun, deldi de geçti,
Alýnmadýk deyin, yeldi de geçti,
Bir deðil bin deðil, çok insan des’tim.
Özürlerim ince, suçlarým kalýn,
Kýzaran yüzümden, siz ibret alýn,
Ya beni affedin, ya çayra salýn,
Vardýr içinizde, çok insan dostum.
Düþündüm taþýndým, ben bana sordum,
Çok gönüller kýrdým, çok kiþi yordum,
Velhasýl hatayý, kendimde gördüm.
Baðýþlayýn beni, bak insan estim.
Ýnsan eleðinde, eledim beni,
Vicdan beþiðine, beledim beni,
Tükürdüm tükürdüm, yaladým beni,
Ozan Figani’ce, ben beni kustum.
Ozan Figani (Erdem Gümüþ)
21.07.2020
Amasya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.