yüzümde yayýný sürekli gidip gelen bir gülümsemenin karýncaþmýþ tebessümüyle yürüyorum bir çiçek açmaya çalýþýyor ayaklarýmýn dibinde herhangi bir þey hissetmek için aciz canýna dokunuyorum buz yanýðýndan bozma bir aðrý peydahlanýyor göðsümde çýð düþüyor sanki kirpiklerimden bakýþlarýmdaki karanlýk boþluða yuvarlanýyorum
zamansýz bir göç mevsimi baþlýyor tenimde sanki özüne düþman kuruyup düþüyorum topraða kendi dalýmdan bile iðreniyorum yapýþ yapýþ bir terk edilmiþliðin acýsý yuvalanýyor sonra avuçlarýma kýyamet gibi saçýlýyor tüm kuþlar etrafa üzerime gelen bir tren gibi gidiþlerini de çaresizce izliyorum
yokluktan beyaza çalýyor gözlerimin siyahý yetmiyor karanlýðým ne yapsam da içimdeki acýyý gizleyemiyorum yýrtýlýyor göðsüm sanki tam ortasýndan bu yas benim rengimi aþar diye haykýrýyor ruhum sonunda siyahýn içinde kýrmýzý bir leke gibi öylece kalakalýyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.