insan birinden ayrýlsa da, insan o birinden kopamýyor... insan birini unutmak istese de, insan o birini düþünmeden yapamýyor... endiþe bir uçta, merak bir uçta... ucu ucuna yetiþiyor, insan sonuçta... bir yanda keþkeler, bir yanda acabalar... malayani iþler, beyhude çabalar... hele insan sevdiðini bir baþkasýyla görünce, ki düþmanýma dilemem!.. artýk çýldýrýr mý kahrýndan, artýk geberir mi bilemem... içi içini yiyor, dýþý dýþýný... baþlýyor düþünmeye, eðiyor baþýný... onla da ayný bardaktan içmiþ midir, onla da ayný tabaktan yemiþ midir?.. ona da böyle yapmýþ mýdýr, ona da þöyle demiþ midir?.. niþaný geliyor aklýna, kýnasý geliyor... insan bütün bunlarý düþününce, intiharýn hak olduðuna inanasý geliyor... güneþ batýdan doðsun, kýyamet kopsun istiyor... Ýsrafil diyor, Ýsrafil artýk çal istersen!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
MAHMUT TURAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.