Küslük Destanı

Aslýnda ben,
karanlýk bir yer bilmezdim hiç.
Karanlýðý bilmediðim o zamanlarda
nur inerdi evrenin her köþesine.
Her taraf öðle vaktine tutuluydu.
Aþka tutulu gözler gibi.
Köþe, dip bucak hep aydýnlýk
yoktu çünkü gölgenin adý bile ortalarda
Gözleri süsleyen bu koca evren
sis farýnýn altýnda kalmýþ ateþ böceklerine mi benziyordu ne?
Bazen görürdüm,
yýldýzlarýn göz kýrptýðýný birbirlerine
Aklým sende dercesine.
Çünkü yýldýzlarýn o zaman da elleri yoktu.
Zamanýn yine bir öðle vaktinde,
evrenin tüm yýldýzlarý küsüverdiler güne.
Yýldýzlar, güneþler
bir bir söndürdüler içlerindeki ateþi.
Bilmezdim gönül ateþinin birdenbire söndüðünü.
Yiyip bitirmeden seni
hiç söner miydi
bir kere tutuþmuþ aþk ateþi?
Sonsuz kere sonsuz ýþýltýnýn yerine
hiç bilmediðimiz bir þey geldi.
Hiç bilmediðimiz ve görmediðimiz.
Fýsýltý halinde yayýldý adý: karanlýk.
Önce turnalar taþýdýlar
hiçlikten bizim diyara adýný…
Çünkü karanlýk
ilk turnalarýn kanatlarýna vurmuþtu
siyah damgasýný.
“Kara”yý bilmeden daha,
her canlý ve de her cansýz
gark oldular karanlýða
Tüm hayvanlarýn, tüm aðaçlarýn,
Ve hatta taþlarýn, kayalarýn, daðlarýn bile
yapýþý kaldý, karanlýk, bir yanýna
Bir tek ateþ böceklerinin yoktu gölgesi.
Siz bilmezsiniz
O zamanlar ateþ böcekleri
bebek yýldýzlara gebeydi
Karanlýk, gölge ve gece.
Hepsi de o gün miras yazýldý güne.
O günden bu güne
karanlýk vurunca güne,
gökyüzünde küs yýldýzlarýn kalp kýrýklarý parlar
Yine aklým sende der tüm yýldýzlar.
Bu yüzden belki de
aþk denilince ilk karanlýk gelir
küs bekleyen gönüllere.

Çünkü yýldýzlar,
karanlýktan da önce
küslüðü hediye ettiler yüreklere.
Sosyal Medyada Paylaşın: