BU ÞU O
Ýnsanlýk baþka bir yöne
ben ise
benden ayrýlýyor
ve kendime gidiyorum
böylece ben
benden uzaklaþýrken
tam da yok denilen
kalmadý denilen
insanlýða yaklaþýyorum
ben
biz diyorum
insanlar ise, ben
insanlar kendine bakarken kör
kimseyi görmüyor
ben ise
onlarda Tanrýyý görüyorum
ne garip
insanlar kendine gitmek isterken özünden uzaklaþýyor
ben kendimden uzaklaþýrken özüme dönüyorum
Ýnsanlar boþluða bakarken kör
ben ise, çok net görüyorum
bu yüzden soruyorum
bu
þu
o
nereye bakýyor
bunlar
þunlar
onlar nereye gidiyor
koca bir boþlukta sonsuzluk
sonsuzlukta zerre ben
ben-i Adem
ben-i Havva
aþkla yoðrulurken içi boþalýyor
ben sonsuzlukta boþluk dolduruyorum
insanlar soluk soluða kesilirken nefesi
ben derinden nefes alýyorum
ve kendimi
bunda
þunda
onda buluyorum
ya sen
ya siz
ya onlarda
insanlýk adýna sevgi
öyleyse
bunlarda
þunlarda
onlarda neden insaný göremiyorum
ne zaman
nerede
ve nasýl kaybettiniz
özünüzde varolan Tanrý’yý anlayamýyorum
Efkan Ötgün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.