BERİVAN - II -

Bu coðrafya acý doðuruyor, / bizlerde çocuklarýyýz...

I

Bunalým taciri akþamlarda efkar kokardý Berivan...
amansýz ayrýlýklarda gözü yollara,
elleri kelepçelere rehin kalýrdý..
pusuya yatmýþ namlularýn ucunda yalnýzlýða hüküm giydi aþklarý;
sefaletin büyüdüðü yaslý coðrafyalarda yosun tuttu þarkýlarý...

Yosun tuttu þarkýlarý...

II

Zaman daralýyor Berivan, kimimiz kimsemiz yok!
feodal depremlerde yitirdik sevgimizi, rengimizi...
doktorlar ameliyatta içinde unuttular ömrüne saplanan býçaðý!
hepten unutulduk Berivan hepten!

/ Yýllarý ayný takvimlere iliþen
ve ’yollarý hep ayný noktada kesiþen iki tren yoluyuz seninle’...
sen, benim hayatta kalma ihtimalim,
bense ’týrnaðýným senin, sen kestikçe ben uzarým...’/

Bir anlamýn yok senin, sevginin küresel bozukluðunda..
uslu durmadýn ve polisin dur ihtarýna uymadýn!
aþký zimmetine geçirmekten gözaltýna alýndýn
þimdi aðlamanýn vaktidir ’F tipi’ yalnýzlýðýna..

III

Bak, aþkýda pleybek yapýyorlar Berivan;
ne aþkta süreklilik vardýr oysa ne de hayatta..
biz yanarýz, üstümüze kilitlenen yangýnlarýn içinde
bu kentin bütün sokaklarýnda, þiirin bulvarlarýnda
çok eski bir türküsün çatlamýþ dudaklarýmda.

Ama sen, þehirlere açtýn yalnýzlýðýný, bunca sürgün yaralarda..
kalleþler beni niþan almýþken, sana isabet eden kurþunlar
kaybettiðim bir þiirin kederi ve hayatýma dahil ettiðim yenilgimsin!
yaþamýn senden sonrasý, ne çok benziyordu oysa ölüme..

Haklarýn Berivan, haklarýn nerede?
haber deðeri bile taþýmadý,
ihmal edilmiþ ve sinemaya uyarlanmýþ hayatýn..

Saçlarýný artýk aç ve salýver rüzgara...
ve bir sarýlýver, kimsesizleþtirilmiþ, hýrpalanmýþ rutubetli hayallerine...

IV

Görüyor musun?..
çocuklar hep karamsar, hep acýkmýþ bakacaklar dünyaya;
vahþetin, zulmün, yoksulluðun kýskacýnda..

Sesimi yitirip bulamadým sustuðun yerde!
bana ait bir sesim bile yok artýk...
beni, bu yollar, bu göçebe ayrýlýklar, bu þiirler mahvetti!

Her gece saklandýðým ölümü tahrik eden þiirlerde, eðrilip doðrulurken
ben aþkýnla tarumarým Berivan..

Sicilim bozuluyor ve saçlarýna dolanýyorum gecenin;
bir türküye karýþýyor yaralarým,
duyuyor musun?

/’Yaktý beni köz eyledi, çok ömrümü az eyledi
doksan dokuz yaram vardý, senin sevdan yüz eyledi!..’/

Seraplarýna ancak Dicle yeter Berivan
bir kez baþladýn mý yenilmeye,
kendini siper edersin,
kim olduðunu yitirdiðin yenik þehirlerde...
birbirini zehirleyen trajik bakýþlý kalabalýklarda
savruk, suçlu ve onarýlmaz memleketsiz yalnýzlýðýn...

/ Þimdi, sen bile, Erzurum’da bir bahar çiçeðinin sabýrlý sessizliðinde,
sadece ’kendine dökülen bir yapraksýn...’ /

V

Kimsin sen Berivan?
hangi hesaplarýn para üstüsün!

Kimsin sen;
bir sokak çocuðunun alýn yazýsý mý
bir iþçinin yorgun omuzlarý mý?
bir fahiþenin eksik görülmüþ rüyasý mý yoksa?..

Þimdi kim anlar seni?
kim alýr öcünü hayattan
kim bastýrýr ömrüne baþkaldýran isyanlarýný!
hangi seslerde yankýlanýr,
’hangi yaþamak dindirebilir iç kanamalarýný’,
hangi þiir emer aykýrýlýðýný,
diyalektiðin tarihe gömülüþünde...

Hangi kalabalýk dinlenir yalnýzlýðýnýn gölgesinde?

/ Kim bilir þimdi, sen, acýyý yazgý bilip itaat etmektesin;
yüreðin upuzun yollara karýþmakta.
ben ise kalabalýðýn kuþatmasýnda, delirmiþ bir yalnýzlýkta... /

VI

Bu kentler bizi alt etti Berivan
henüz içi boþaltýlmamýþ, ama çürümesi kaçýnýlmaz umutlarda...
sen artýk kendine ve kentine dön
yoksa kaybolursun baþkalarýnýn hayatlarýnda..

Hadi topla yalnýzlýðýný, kalk gidelim Berivan
bu karanlýkta yaþam hakkýmýz yok bizim.

( Birdal Erdoðmuþ / 2011 )


Sosyal Medyada Paylaşın: