KUTLU ÇINAR

Akþamýn gölgesi düþünce þehre
Göðe nazýr gölgesine sýðýnýrdým.
Bir ayaðýmda hayal kýrýðý
Diðerinde zonklayan nasýr.

Gözlerinde gecenin nöbetçi ýþýklarý
Ellerinde gül gül tüten ateþten sahifeler
Süzülürdü içimin dehlizlerine…
Kan aðlayan bir yaradan kurþun çýkarýr gibi
Beni istemeyen beni alýrdý benden
Ne ufuklar açardý hiçbir þey söylemeden.

Bir fecr-i sadýk gibi
Gün doðmadan doðardý gecenin üstüne.
Yüreðinde gökçe umut
Dilinde diriliþ muþtusu
Yüzünde günün ilk ýþýklarý
Gülümserdi hayata
Gülümserdi seherin çocuklarýna…
Kevser akan,gül kokan bir kitaptan
Yeþeriþ ezgileri mýrýldanýrdý sular seller gibi
Öyle serin,öyle derin,öyle içli…


Bozkýr’ýn ruhani yeþili
Koca çýnar.
Neler görmedi ki þu yeryüzünde;
Yýlan ýslýklý kýþlar
Yürek yangýný yazlar gördü.
Dolup boþalan sokaklar
Topraða boyun büken baþaklar gördü
Yokuþlar düzler,geceler gündüzler gördü
Aydýnlýk karanlýk gördü
Aydýnlýkta canlý karanlýkta canlý gördü
Aydýnlýkta yüzler karanlýkta yüzler gördü.

Çocuklar gördü,güneþi dalýnda kokluyordu
Kadýnlar gördü,nur dövüyorlardý havanda
Derviþler gördü,gurbet mantarlarý topluyordu sema eden yamaçlarda
Nasihat baðlarýnda delikanlýlar gördü,karýnlarý tok
Ýhtiyarlar gördü evlerin gölgesinde,
kendilerinin ýraðýnda oturmuþ
Dalýp gitmiþlerdi uzaklara,çok uzaklara…
Yolcular gördü,yükü ham hayal sepeti
Yolcular gördü,yükü gül demeti ve bülbül sesi
Otobüsler gördü,tavaný güvercinsiz
Kara trenler gördü,kývrýlýyordu duman duman
Uçaklar gördü,kanatlarý ölüm geniþliðinde
Yerden yükseklerde binlerce ayak
Yine de camýndan görünüyordu toprak.

Düðünler,dernekler
Bayramlar, seyranlar gördü.
Meclisler,mevlitler gördü vuslatýn gölgesinde
Sofralarýnda sohbet muhabbet vardý
Hatýr gönül vardý
Kanaat ve þükür vardý
Tuz ekmek vardý
Dað pýnarlarýnýn buz gibi suyu
Sevginin sýmsýcak kasesi vardý
Paylaþmanýn lezzeti
Rahmanýn bereketi vardý.

Kara bulutlar çökünce daðlara
Yiðitler gördü yürek vadilerinde
Kahýr akþamlarýnda beyaz haberlerle gelen
Gün yanýðý elleriyle sis perdesini kaldýran
Gecenin gözlerinde yýldýzlarý uyandýran
Ve þafak doðrulunca da sýrra kadem basan yiðitler…

Hayat kitabýnýn kavi hafýzý
Ezberini bozmadý
Hep güzeli,çok güzeli,en güzeli gördü temaþa suresinde.

Bir firkat akþamý kilitlenip þafaða
Konuþur gibi susarak,güler gibi aðlayarak yumdu gözlerini
Geçip gitti bir iklim-i bekaya
Geçip gitti insan daðlarýna…

Ey merhametin ýlýk rüzgarý
Ey sebeb-i vücudum
Yalnýzým,Kimsesizim,Üþüyorum
Isýnamadým bu gezegene
Alýþamadým sensizliðe
Yokluðun,gözlerime bir diken olup batýyor
Dýþým yaralý içim kanýyor
Göðsüm yangýn yeri alev alev yanýyor
Derman aradýkça tükeniyorum
Güldürmediler gülemiyorum
Yazgým böyle yazýlmýþ silemiyorum
Arzum sýnýrlandý,aþkým kelepçede,duygularým mahkum
Diri miyim ölü mü ? bilemiyorum

Babacýðým,
Ateþ almýþ topraðýn rahmet bekleyiþi gibi özledim seni
Nerdesin,neredesin,gelemez misin
Þu periþan halimi göremez misin
Bahtsýzlýðýma dur diyemez misisn
Þefkat kanatlarýný üzerime geremez misin
Anlatacaðým çok
Çok ama pek uzak yerdesin
Nerdesin ah güzel insan
Nerdesin,neredesin

Ahmet BOZ
09.07.2020


Sosyal Medyada Paylaşın: