Yıldızların altına, yalnızlığı seri ver!..
Derin derin iç çekerim “Aaaaah!”diye diye,
Ne söylemem gerekir, “ah”larýn bitmesine,
Geçmiþe göz atarým, gelecekten fayda yok,
Umut çakarým her gece karanlýðýn gitmesine…
Hayatýmý nasýl konuþayým, çilingir sofrasý deðil,
Onun heyecanýnýn etkisiyle geçti bütün yýllarým,
Gösterge tablosu hep olumsuzluklardan yanaydý,
Mazeretlerini bir söylese, belki halden anlarým…
Yürek onun ruh onun karýþmak ne haddime,
Beðenip çýktýðý kiþilerin benden fazla nesi var?
Kendini yalnýz duyan kimse oldum, þimdi de,
Rüzgarla savrulan, kuru meþe aðacý, sesi var…
Dal ne salmaz, anlayýþýnýn süzgecinden geçen,
Kolay yüceleþmez, aþkýn ayrýlýðýyla beslenen,
Yalnýzlýða yüklediði önem, halimi sýnamakmýþ,
Aþk tarzýymýþ, kuru ýslýkla uzaktan seslenen…
Eþeði çalan semerini geri getirmez, hayrola,
Giden gitti ah kalbim, bari ruhumu geri ver,
Hep kaybedene kadirlik, içim der durmadan,
Hiçdeyilse“Yýldýzlarýn altýna, yalnýzlýðý seri ver”…
Veysel Kimene
Sevda Þairi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.