UDUM ve BEN...

Artýk avutmuyor udum gönlümü,
Yýllardýr sesime ses vermez oldu.
O da nankör çýktý, çaldý ömrümü,
Demek ki onun da miadý doldu.

Yetmiþ yýllýk sesler gam verdi bana,
Tavrýnda, tarzýnda neler aradým.
Asýlý dursa da hazdý odama,
Tellerinde bin yýllarý taradým.

Derdimizi açtýk birbirimize,
Þarkýlar donattýk vefasýzlara.
Güldük ve aðladýk hep halimize,
Ses idik, söz olduk yarýnsýzlara.

Þimdi köþesinde sakin duruyor,
Bilmez sözlerini kime söylesin.
Duyuyorum; kalbi sessiz vuruyor,
Yâdediyor; "eski günler nerdesin?"

Bilirim; dokunsam beni itecek,
Bir uzun maziyi dünde býraktýk.
Sonunda bu hasret birgün bitecek,
Ýkimiz bir meçhul zamana aktýk...

18.06.2020
Fatih-ÝST.

Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: