Teslim oldum hayat

Yazýlabilecek bütün þiirleri yazdým.
Rahatým.
Þimdi ölebilirim.
Bir fatiha okuyun isterim bana sevdiklerim ve çocuklarým.

Ceketimi alýp çýkýyorum þimdi hayatýzdan.
Olup bitti.
Görüldü yaþanabilecek her þey.
Açlýktan ölenler, çocuklar, anneler, kadýnlar...
Görüldü acýlar...
Her gün...
Her gün...
Belki de hala göremediðimiz yerlerde acýlar var.
Bitmedi.
Bitmeyecekte biliyorum.
Yalanlarýn, kahpelerin, hilekar, iyi yüzlü, çivisi çýkmýþ dünyanýn düzelmeyeceðini anladýðýmdan gidiyorum.
Bu þiiri buraya perçinleyerek, yorgunluðumu da alýp gidiyorum...

Ah çekiþlerim, hüznüm, omuzlarýmý bir mengene ile kendime yeniden baðladým.
Konuþmuyorum artýk kimseyle.
Gözlerim anlatsýn bunu size.
Her gün her yerde kafamda þiirler kuruyorum.
Nedendir bilmem.
Bazý saçma, bazý anlamlý, bazý da; Yalnýz kalmýþ, kimsesiz benim gibi yetim kelimeleri seçiyorum kendime.
Her gün þiir yazýyorum.
Bunun neresi güzel?
Sürekli saate bakmaktan yorgunum.
Sabah olsa da iþe gitsem diye beklediðim geceler bitmiyor.
Adýný her yazýþým da elimin titrediði zamanlar oluyor.
Rüyalar görüyorum.
Bir rüyamda kýzým ölüyor, diðerinde sevdiklerim.
Doðmamýþ kýzýmýn adýný düþünüyorum sonra.
Vera’ m...
Ne için geldin bu dünyaya sen?
Dünya ki bir kýz çocuðuna karþý acýmasýz.
Ölelim mi kýzým?
Kuþlarýmýzla, þiirlerimizle gömsünler bizi.
Kanat çýrpan bir yüreði varmýþ desinler.

Bir sabah ansýzýn uykuya dalar gibi.
Gitmek ister ya bazen insan.
Göçmen kuþlarý gibi iltica edelim, en güzel pencereler de bile durmayalým.
Ben öyle bilirim ki, çocuklar, masumlar ve anneler.
Yüksek bir irtifada bizi bekliyorlar.
Çünkü hayat, dünyada ne sýðýnacak bir yuva, ne de tutunacak bir dal býrakýyor onlara.
Hayat, sen ki yaðmurdan izlerim seni. Balkondan...
Sevdiðim çiçekler ekili.
Her sabah yüzümüze gülersin.
Akþam olunca ince bir sýzý...
Ben ki, hayat denen þiirde bir yarým uyak.
Anlatacak þeylerim var.
Tomurcuk vermesini beklediðim çiçekler, umutlarým var.
Çocuklar var.
Bizi anlayan, anlatan...

Anlamadýðým bir þey ise, karýþýk bir yazý var alnýmda.
Bana sunduðu bu yemek, sahiden yemek mi?
Yoksa intikam mý?
Ben ki hayata anlam veremiyorum artýk.
Dersini veremediðim bir okuldu bana hayat.
Ýnatla beni dünyanýn gafletine sefilliðine çektikçe çýrpýnýyorum.
Kanatlarýndan vurulmuþ bir güvercin gibi.
Çamura bulanmýþ bir yaným.
Kýrýk dökük, uçmaya çalýþýyorum.
Kuþlarýmýn çoktan öldüðü bir zamanda.

Boynum bana aðýr artýk.
Babamýn aðladýðýný gördüm.
Anamýn toprakta yattýðýný....

Beni býrak hayat, teslim oldum.
Öldürmek istiyorlar bizi.
Yazýlabilecek bütün þiirleri yazdým.
Rahatým.
Ölelim...
Çocuklar bunu anlamayacak.
Sosyal Medyada Paylaşın: