Çocukluğum ve Anılar
Eskiden… çok eskiden
-Eskiyen çocukluðumuzda yani-
Bizim mahallede evler hep göz hizasýnda
Sözler kýrýp dökmemeye meyilli
Davranýþlar biraz lümpence ve fakat aþk kadar þýk
Komþuluklar -bir fincan kahve kadar- kýrk yýl hatýrlý
Gözler birbirine yazýlan iki þiir
Bakýþlar, dost sofrasý kadar birbirine açýk olurdu…
Þimdilerde
-Biz büyüdükce büyüdükce yani-
Evler de büyüdü;
Çok katlý…/ çok merdivenli…/ çok asansörlü
Ve baþý bir mýzrak gibi göðün yüzünü delmekte…
Sözler ayrýlýkcý
Gözler birbirine kör
Birbirinden yüksek…/ birbirinden alçak
Bakýþlar birbirine uzak
Birbirine tümden kapalý
Komþuluklar göz ucuyla birbirine kurulan tuzak…
Her gecen gün…/ her gecen gün…
-Büyüdükce büyüdükce yani biz-
Kuru bir topraða…/ ölü bir yapraða dönüþüyoruz
Rengimizi kaybediyoruz an be an;
Çiçeklerin rengini
Aðaçlarýn ve otlarýn yeþilini…/ denizlerin, göðün mavisini…/ ve de gök kuþaðýný
Büyüdükce büyüdükce; gri bir betona dönüþüyor rengimiz…
Ah! çocukluðum “elma” dersem çýk “armut” dersem çýkma…
Elmaa…Elmaaaaa…Elmaaaaaaaaaaaaa…
Haziran 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
savaş karaduman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.