ŞAPKASIZ

Geceye yanaþan zamandý.
Gökyüzünde ay gülüyordu.
Þapkamý unuttuðum ilk akþam,
Kara kara karlar yaðýyordu.
Sana yazdýðým son mektupta
Gizlemiþtim hýçkýrýklarýmý.
Yaralarýmýn çýðlýksý sancýsý
Gözlerimden damlýyordu.
Okuyamýyordun...

Kaybolup gitmeyi isterken yine
Olmuyor, üþüyordu ellerim.
Aklýmda þapkama dair anýlar,
Mutlu bir sonbahar özlemindeydim.
Hediye ettiðin þapkamla sana gelip,
Nice güzellikler anlatabilmeyi istedim bugün.
Seni unuttuðum gibi unuttum onu da.

Güya bir bütün sayýlan pantolanlar gibi
Kaçýyordum diðer yarýmdan,
Tam tersi istikametine.
Korkuyordum birbirine karýþýrsa diye ayaklarým.
Ürkek adýmlarla sokaklarda yürüyordum,
Son bir sonbahar daha yaþama adýna...

Zaman ererken geceye,
Kurgusuz bir düþüncedeydim.
Bir kitap arasýnda þapkam,
Mektubu(mu)n baþ cümlesiydin.








Sosyal Medyada Paylaşın: